چند وقت پیش فرصتی دست داد تا بخش اول کتاب «انسان در جستجوی معنا»ی دکتر ویکتور فرانکل (ترجمه دکترها صالحیان و میلانی) را مطالعه کنم. کتاب قشنگی‌یه که پیشنهاد می‌کنم حتما بخونین.
در این کتاب، ابتدا دکتر فرانکل خاطرات خود را از اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها بازگو می‌کند: سختی‌ها و دردها، مرگ و کوره‌های آدم‌سوزی، از بین رفتن مشخصه‌های خاص انسانی در زندانیان در طول سال‌های سخت زندان و مرگ تدریجی زندگان و … . سپس بیان می‌کند که چگونه همه‌ی این‌ها به شکل‌گیری مکتب جدید روان‌درمانی‌اش «معنی درمانی» منجر شده است و او چگونه و در چه شریطی این دیدگاه‌هایش را تکامل بخشیده و با همین روش چگونه سال‌های سخت زندان آشویتس را تحمل کرده است.
تکه‌هایی از این کتاب رو در پست‌های بعدی می‌یارم. این قسمت‌ها لزوما بهترین یا درخشان‌ترین تکه‌های کتاب نیستن ولی بخش‌هایی هستن که بیشترین تاثیر رو روی من داشتن یا بیشترین جذابیت رو برای من.