استاروس حوالی سال ۱۹۷۰ در مقالهی «چگونه یک مغز مصنوعی بسازیم؟» اقدام به محاسبهی تقریبی ظرفیت حافظهی مغز انسان کرده. اون معتقده که برای اینکار به دو صورت میشه به مساله نگاه کرد و طبعا دو جواب کاملا متفاوت رو هم به دست آورد:
دید اول: مغز انسان از نورونها تشکیل شده و هر کدوم از نورونها دارای ده سلول گلیالی بوده و هر کدوم دارای هزار اتصال با سایر نورونهاست. دانشمندا هنوز نمیدونن که تو مغز، اطلاعات کجا ذخیره میشه؟ تو نورونها؟ تو اتصالات؟ یا در سلولهای گلیالی؟ و همچنین نمیدونن که تو هر واحد از اونا هم، چقدر داده میتونه جا بگیره! با فرض جاگرفتن تنها یک بیت داده در هر واحد، اگر دادهها تو نرونها ذخیره بشن، ظرفیت حافظه ۵*۱۰۱۰ بیت و اگر در سلولها ذخیره بشن ۵*۱۰۱۱ بیت و اگر در اتصالات ذخیره بشن ۵*۱۰۱۳ بیت خواهد بود. و متوسط اینا یعنی ۱٫۷*۱۰۱۳ بیت و این هم یعنی ۲۰۰۰ گیگا بایت ظرفیت برای حافظهی مغز انسان!
دید دوم: میتوان فرض کرد که مغز همهی سیگنالهای ورودیشو ذخیره میکنه (چون همهی اونا رو بعدا به یاد مییاره)، در این صورت با شمارش تعداد کل سیگنالهای ورودی به مغز میشه ظرفیت حافظه رو اندازه گرفت. بررسیها نشون دادن که ۸۵ درصد اطلاعات ورودی از طریق چشمها دریافت میشن. شبکیههای دو چشم روی هم دو میلیون گیرندهی عصبی دارن که هر کدوم از اونا چهارده تپ در هر ثانیه ایجاد میکنن. هر کدوم از این گیرندهها توانایی ۶۰ سال فعالیت با کارکرد ۱۶ ساعت در روز یا به عبارتی ۱٫۲۶ میلیارد ثانیه رو دارن. پس کلا ۴٫۱۵*۱۰۱۶ بیت اطلاعات ورودی را خواهیم داشت، و این یعنی پنج میلیون گیگا بایت ظرفیت برای حافظهی مغز انسان!
نکتهی جالب توجه مقالهی استاروس اینه که اصلا ماهیت پردازشی برای مغز قایل نبوده و فقط با دید ذخیره و بازیابی اطلاعات به مغز نگاه کرده! اون با ذکر دلایلی ادعا کرده که ساخت همچین حافظهای در بهترین شرایط برای بشر حدود صد سال وقت خواهد برد! ولی اگه ساخته بشه، انقلابی رخ خواهد داد، چون عناصر این مغز الکترونیکی در یک نانو ثانیه عمل خواهند کرد، در حالیکه سلولهای مغز طبیعی به یکهزارم ثانیه نیاز دارند و این یعنی یک میلیون بار عملکرد سریعتر مغز الکترونیکی. در نتیجه این مغز مصنوعی به جای ده سال مدرسه رفتن کافیست که فقط پنج دقیقه مورد آموزش قرار بگیره و بعدا فورا به کار گماشته بشه!
شما معلمی میشناسین که با این سرعت، مطالب رو برای این مغز مفلوک آموزش بده؟