هفته‌ی قبل یه خبر بسیار با حال شنیدم مبنی بر اینکه دست لئوناردو داوینچی رو شد و راز لبخند مونالیزا فاش شد!! دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که این لبخند، در اصل لبخند نیست، زیرا تحقیقاتشان نشان داده است که تو این صورت ۸۰ درصد (فکر کنم ۸۰ درصد اینا بود، حالا مهم اعداد نیست) ناراحتی، ۱۵ درصد شادی، فلان درصد ترس و فلا ن درصد انزجار و چی و چی وجود داره!

ملت آگاه باشین که همه‌ی شماها تا حالا اشتباه می‌کردید که می‌گفتید لبخند مونالیزا (ژوکوند)!!! از حالا باید بگید ناراحتی مونالیزا!!! این دانشمند ارجمند، در جواب سوالی که پرسیده شد پس چرا شبیه لبخنده حس صورت تو تابلو؟ اظهار فضل فرموده بودند که تو اون زمان مردم ایتالیا دنودونای زشتی داشتن!! و همیشه سعی می‌کردن که اونا رو قایم کنن!! و چون مونالیزا هم خواسته که دندوناشو موقع نقاشیش قایم کنه، چهره‌ش اینجوری شده که می‌بینین!

جل‌الخالق!! از اراجیف ایشون در مورد دندونا و اینا که بگذریم، خاک بر سر ما!!! و بیشتر هم بر سر ما! مایی که می‌خوایم همه چی رو عددی‌ش کنیم، حتی احساساتو. تا حالا فقط جرات داشتیم که هوش رو عددی کنیم و بگیم فلانی IQش فلان عدده! ولی حالا گستاخ‌تر هم شده‌ایم…

کاش بدونید که این عددا هم از کجا اومدن؟ اینا فاصله‌های ماهالانوبیس نرمال شده‌ی تصویر مونالیزا از چند تا توزیع گاوسی هستن که این توزیع‌های گاوسی از یه سری تصویر کلاسه‌بندی شده بدست اومدن! نمی‌گم که این فاصله‌ها مفهوم ندارن ولی به پیر! به پیغمبر! مفهومشون نمی‌تونه این عددی سازی و به یوغ کشیدن احساسات صورت آدما باشه!

مثل اینکه بعضی‌ها خیلی حال می‌کنن که یه چیزایی به خورد مردم عادی بدن که اونا نمی‌فهمن و بعد هم بواسطه‌ی این افاضات اظهار فضل بکنن! بازم مث همیشه، داد می‌زنم که این راهی که در اصطلاح «هوش مصنوعی» می‌ره به ناکجا آباده و تنها نتیجه‌ای که داره، بدور ساختن انسان‌ها از انسانیت به مرور زمانه!