تا بارانی می‌بارد
زیر آن می‌دوم
و خدا خدا می‌کنم
این بار
بوی «گویژه*» و «ازمر‌*» بدهد …

لطیف هلمت

* «گویژه» و «ازمر»: از کوه‌های سرزمین مادری شاعر

از همان روزهای کودکی
چیزهای بسیاری آموختم:

از درخت،
ایستادن زیر باران بی‌قرار شهرم.
از جویبار،
راه سپردن با دستی سرشار گل و نان.
از رنگین‌کمان،
عاشق کردن جهان به خویشتن.
از آفتاب،
رخنه در دیوار تاریکی.

من،
من از ابر آموخته‌ام،
چگونه در ستیغ بمیرم
تا زمین،
همیشه لبریز گل باشد.

لطیف هلمت

ز خشک‌سال چه ترسی؟ که سد، بسی بستند:
نه در برابر آب،
که در برابر نور
و در برابر آواز و در برابر شور …

کوچه باغ‌های نیشابور، شفیعی کدکنی

یار دبستانی من، با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما، بغض من و آه منی
حک شده اسم من و تو، رو تن این تخته سیاه
ترکه بیداد و ستم مونده هنوز رو تن ما
دشت بی‌فرهنگی ما، هرزه تموم علفاش
خوب اگه خوب، بد اگه بد، مرده دلای آدماش
دست من و تو باید این پرده‌ها رو پاره کنه
کی می‌تونه جز من و تو درد ما رو چاره کنه؟

پ.ن. ۱: دانشجو بودن فقط به دانشگاه آمدن و درس خوندن و مدرک گرفتن نیست. دانشجو باید تو وجودش حس کنه که دانشجو شده! خیلی چیزا تو دوران دانشجویی این حس رو به آدم می‌دن. ولی به نظر من، همخونی دسته‌جمعی «یار دبستانی من»، وقتی که صدها دانشجو، با هم، هم‌آوا، به واسطه اون چیزی رو فریاد می‌کنن – و نه فریاد می‌زنن- ، این حس رو به بهترین وجه ممکن به یه دانشجو منتقل می‌کنه.

پ.ن. ۲: این سرود رو هر وقت می‌شنوم، یاد روزهای سال اول دانشگاهم (سال ۷۸) تو علم و صنعت می‌افتم و اتفاقاتی که اونجا رخ می‌داد (اولین سال تحصیلی بعد ۱۸ تیر بود و فضای خاص خودش رو داشت!). و یاد سفری که همون سال به دانشگاه باهنر کرمان داشتم! خاطرات زیادی از اون روزا تو ذهنم نمونده، ولی حس‌های زیادی، چرا.

پ.ن.۳: این ترانه برای فیلم «از فریاد تا ترور» منصور تهرانی، توسط فریدون فروغی اجرا شد. ترانه و ملودی‌ای هم مال خود تهرانی‌یه. ولی بدلیل اینکه خواننده ترانه فروغی بود به فیلم مجوز پخش داده نشد (فروغی سال‌های زیادی، هم قبل و هم بعد از انقلاب ممنوع‌ الصدا شده بود) و ناچارا جمشید جم اون رو دوباره خوانی کرد و انصافا هم شاهکار خوند.

…دوباره می‌شود آری به باغ گل رویاند
دوباره می‌شود آری به دشت سبزه نشاند
دوباره می‌شود از خانه‌های شاد گذشت
دوباره می‌شود از کودکان تراته شنید…

آن شب آمد
آمد در سرای من و خاموش نشست
سر فرو داشت نمی‌گفت سخن
نگهش از نگهم داشت گریز
مدتی بود که دیگر با من
بر سر مهر نبود

آه، این درد مرا می‌فرسود:
«او به دل عشق دگر می‌ورزد؟»
گریه سر دادم در دامن او
های هایی که هنوز
تنم از خاطره‌اش می‌لرزد!

بر سرم دست کشید
در کنارم بنشست
بوسه بخشید به من
لیک می‌دانستم
که دلش با دل من سرد شده ست!

می‌گذرد در شب
آیینه‌ی رود، خفته هزاران گل در سینه‌ی رود
گلبن لبخند فردایی موج،
سر زده از اشک سیمینه‌ی رود

رود و سرودش، اوج و فرودش،
می‌رود تا دریای دور
باغ آیینه، دارد در سینه، می‌رود تا ژرفای دور

فردا رود افشان ابریشم در دریا می‌خوابد
خورشید از باغ خاور می‌روید، بر دریا می‌تابد
فردا رود طغیان شورافکن در دریا می‌خوابد
خورشید از شرق سوزان می‌روید بر دریا می‌تابد
موجی در موجی می‌بندد
بر افسون شب می‌خندد
با آبی‌ها می‌پیوندد

…خوشم که همسایه شدم با شب آفتابی تو
خوشم که رویای توام، دلیل بی خوابی تو
تو هم به وقت ناخوشی، باید به رویا بزنی
در شب بی حرفی ما، باید سکوتو بشکنی…

…مرهمی باش
همدمی باش
این گل تشنه را
شبنمی باش…